Het digitale tijdperk: met grote kracht komt grote verantwoordelijkheid

In zijn boek 'The Shallows' waarschuwt auteur Nicholas Carr voor de gevaren van de moderne 'cybernetische vervaging van geest en machine', die 'ons in staat kan stellen bepaalde cognitieve taken veel efficiënter uit te voeren', maar ook 'een bedreiging vormt aan onze integriteit als mens.” Bij het uitbreiden van deze gedachten citeert hij wijlen Marshall McLuhan, filosoof van de communicatietheorie:

Vervreemding... is een onvermijdelijk bijproduct van het gebruik van technologie. Telkens wanneer we een hulpmiddel gebruiken om meer controle over de buitenwereld uit te oefenen, veranderen we onze relatie met die wereld. Controle kan alleen worden uitgeoefend vanaf een psychologische afstand ... [en] een eerlijke beoordeling van welke technologie dan ook, of van vooruitgang in het algemeen, vereist een gevoeligheid voor wat er verloren gaat en wat er wordt gewonnen. We moeten niet toestaan ​​dat de glorie van technologie onze innerlijke waakhond verblindt voor de mogelijkheid dat we een essentieel deel van onszelf hebben verdoofd.

Carr en McLuhan stuiten op een fenomeen: de onbewuste afweging die elke dag wordt gemaakt in de virtuele interactie tussen verbinding en communicatie, begrip en bruikbaarheid, empathie en efficiëntie. Kinderen zullen waarschijnlijk volgen.

Trade-offs zijn gebruikelijk in het digitale tijdperk. Wat vroeger vreemd was, is nu normaal en voor kinderen kan het gewoon een manier van leven worden.

Tijdens haar schrijven en lezingen deelt virtuele communicatie-onderzoeker Sherry Turkle verontrustende verhalen over 'verbinden' in het digitale tijdperk. Het zijn momenten die de vervreemding blootleggen die ontstaat door blinde acceptatie van deze normen.

Ze schrijft over een advocaat die in Californië werkt, ver van zijn familie in New York, die via een massale e-mail aan haar vrienden en familie te weten komt over de verloving van zijn zus. Hij is boos, gekwetst en verrast dat zijn zus niet heeft gebeld om het hem persoonlijk te vertellen. Turkle schrijft over een jonge vrouw die worstelt om zichzelf te verdedigen door haar wekelijkse Skype-afspraakjes met oma door te brengen met multitasken en stiekem haar e-mail in te halen. Turkle beschrijft haar schuld en zelfrechtvaardiging. Ze deelt de verhalen van talloze anderen die geschokt, gewond en verward zijn door het onzorgvuldige gebruik van sociale media.

“Vandaag”, zegt ze, “is onze machinedroom om nooit alleen te zijn, maar altijd in controle. Dit kan niet gebeuren als je oog in oog staat met een persoon.”

Turkle's decennialange onderzoek naar sociale dynamiek kan kort worden samengevat in de ongemakkelijke paradox:

'Genetwerkt, we zijn samen, maar onze verwachtingen van elkaar zijn zo verminderd dat we ons volkomen alleen kunnen voelen.'

Als het op ouderschap aankomt, zijn verlaagde verwachtingen en grotere afstanden giftig. Ouders kunnen echter hun gedrag heroverwegen en zelfbewuster worden, vooral rond hun kinderen.

Kinderen kijken naar hun ouders voor begeleiding, en als ze zien dat volwassenen elektronica opzij zetten in emotioneel geladen situaties, begrijpen ze het belang van persoonlijke communicatie.

Geniet van andere activiteiten dan op de computer blijven. Breng tijd met ze door en doe iets leuks, zoals lezen, buiten spelen of een schilderij schilderen.

In de inleiding van zijn boek “Raising An Emotionally Intelligent Child” onderstreept Dr. John Glory het belang hiervan:

“De meeste ouders… willen hun kinderen eerlijk, met geduld en respect behandelen. Ze weten dat de wereld kinderen voor veel uitdagingen stelt, en ze willen er voor hun kinderen zijn, inzicht en steun geven. Ze willen hun kinderen leren om effectief met problemen om te gaan en sterke, gezonde relaties aan te gaan. Maar er is een groot verschil tussen goed willen doen voor je kinderen en daadwerkelijk de middelen hebben om het uit te voeren.”