Waarom je je telefoon moet wegleggen

Ongeveer een maand geleden realiseerde ik me dat er iets moest veranderen. Ik was te gebonden aan mijn telefoon. Te afgeleid. Te gestrest. En ik mis belangrijke momenten in mijn tijd met mijn familie. Dus legde ik mijn telefoon drie dagen weg.

Ik heb het letterlijk in een kluis opgesloten. Het was geweldig. En toen besloot ik ermee te stoppen naast me op het nachtkastje te slapen. Ik heb echter het alarm nodig, dus ik leg het gewoon op het dressoir aan de andere kant van de kamer. En toen las ik dit in Psychologie vandaag :

“In een veelbesproken onderzoek uit 2014 volgden Virginia Tech-psycholoog Shalini Misra en haar team de gesprekken van 100 paren in een coffeeshop en identificeerden ze 'het iPhone-effect': de loutere aanwezigheid van een smartphone, zelfs als deze niet in gebruik is - net als een object op de achtergrond - verslechtert privégesprekken, waardoor partners minder bereid zijn om diepe gevoelens te onthullen en minder begrip voor elkaar hebben, meldden zij en haar collega's in Environment and Behavior.

En dit:

“... zoals relatieonderzoeker John Glory heeft gedocumenteerd, bieden de ongestructureerde momenten die partners in elkaars gezelschap doorbrengen, waarbij ze af en toe observaties aanbieden die uitnodigen tot een gesprek of gelach of een andere reactie, het meeste potentieel voor het opbouwen van nabijheid en een gevoel van verbondenheid. Elk van die bedrieglijk kleine intermezzo's is een kans voor koppels om een ​​reservoir van positieve gevoelens aan te vullen die hen vriendelijk naar elkaar toe helpen wanneer ze problemen ondervinden.'

Die 'ongestructureerde momenten' en 'kleine intermezzo's' zijn wat smartphones vernietigen. En dat is echt triest, want de gehaaste huwelijken en vriendschappen van vandaag kunnen die momenten en intermezzo's echt gebruiken!

Het belang van ongestructureerde momenten en kleine intermezzo's

Ik heb die momenten nodig. Mijn familie heeft die momenten nodig. En ik moet me realiseren dat sommige van de beste momenten van mijn leven plaatsvinden in die ongestructureerde, kleine momenten en intermezzo's. De dingen die ik me herinner op mijn sterfbed zullen waarschijnlijk de dingen zijn die schijnbaar in de marge zijn gebeurd, maar eigenlijk heel belangrijke momenten in mijn leven zijn:

• De dans die ik met mijn kleine meisjes deelde in een bungalow op een heuvel terwijl de oceaan de zon doofde.
• Het lange gesprek met mijn broer over diepgaande dingen die in een boomhut in een veld gebeurden, “niets” doen.
• De ongehaaste vreugde om een ​​spelletje Stratego te verliezen aan een klein kind.
• Koffie drinken met mijn soulmate, doen alsof we toeristen zijn in onze eigen stad, een diep gesprek voeren vanuit ons hart.

Ik wil niet 'afwezig aanwezig' zijn. Ik wil de kindertijd van mijn kind niet fotograferen in plaats van mijn kind echt te zien. Ik wil niet nadenken over hoe dit eruit zal zien op Instagram, terwijl ik zou moeten denken: 'Ik ben zo blij dat ik hier mag zijn.'

Kijk ik hoe mijn kind optreedt in een toneelstuk zodat mijn Facebook-vrienden het kunnen zien? Nee, ik doe het omdat ik contact wil maken met mijn kind.

Ik wil ook dat mijn partner zich gehoord en gehoord voelt diep in haar ziel. Ik wil dat 'samen tijd doorbrengen' meer betekent dan 'samen op Facebook browsen'.

En jij dan? Is je smartphone je eerste liefde? Ik betwijfel het. Je ware liefdes in je leven zijn belangrijker: familie, goede vrienden, familieleden, je partner, je kinderen.

Minder technische tijd, meer face-to-face tijd

Dus, moet je op bepaalde momenten van de dag, zoals ontbijt of diner, alle smartphones uit de keuken of eetkamer weren? Moet u tijd vrijmaken voor uw gezin om rond te hangen en van elkaars gezelschap te genieten zonder de afleiding van technologie? Het is een strategie die sommige gezinnen gebruiken, en het helpt om gezonde grenzen te stellen die het belang versterken van een persoonlijke aandachtige verbinding met degenen van wie je houdt.

Ik ben bang dat te veel techgebruik hetzelfde is als koolmonoxidevergiftiging: het eerste symptoom is dat je stopt met het herkennen van symptomen. Symptomen herkennen? Moet je dingen een week of twee proberen te verschuiven? Is het mogelijk dat je niet eens weet wat je mist?

Probeer het een week en kijk wat er gebeurt. Probeer het zelfs voor een dag. Merk op wat er verandert in je interacties met degenen van wie je houdt. Let op de positiviteit en verbinding die eruit voortkomt.