Verdriet begrijpen en erop reageren

Vorig jaar hadden we een ongewone, ongekende hoeveelheid situaties om te rouwen. Vooral in de VS werd de politieke kloof groter; verloren banen resulteerden in verlies van lonen, en verbroken en vervreemde relaties dempten het onder druk staande feestvreugde. Het meest duidelijk vanwege de pandemie, zijn talloze mensen die rouwen om het verlies van dierbaren, ouders, broers en zussen, grootouders, echtgenoten, naaste familieleden en vrienden. Veel families en gemeenschappen werden getroffen door meerdere verliezen. Het verdriet wordt bemoeilijkt door het feit dat velen geen afscheid hebben kunnen nemen van hun dierbaren of bij hen zijn op het moment van hun overlijden. Duizenden stierven in verpleeghuizen of in ziekenhuiskamers in isolatie. In veel gevallen konden families niet samenkomen voor wakes of begrafenissen om te rouwen om hun dierbaren en om elkaar te steunen.

Hoe beginnen we zo'n verdriet te begrijpen en erop te reageren?

In haar 2017 gepubliceerd artikel , beschrijft Phyllis Kosminski van het Center for Hope/Family Centers verdriet, op zijn diepst en pijnlijkst, als 'een schurkengolf van wanhoop, verlangen en verlangen naar vereniging.' Verdriet is niet slechts een eenmalige golf van schurken: het is aan de gang en 'de golf stijgt van de ene dag, en zelfs het ene moment, op de andere.'

Verschillende schrijvers en theoretici beschreven stadia, taken, fasen, processen en dimensies van 'normaal' gezond rouwen voor kinderen, adolescenten en volwassenen die de dood van een geliefde hebben meegemaakt. Sommige theoretici beschreven taakgebaseerde modellen voor een gezond rouwproces. Volgens therapeut Thomas Dalton en professor Robert Krout Deze taken omvatten het begrijpen en accepteren van de realiteit van de dood, het verwerken en dragen van de emotionele pijn van het verlies, en het aanpassen en hervatten van het leven zonder hun geliefde. Psycholoog John Bowlby merkte vier fasen van rouw op, waaronder een verdoven en ontkenning van de realiteit van het verlies; verlangen naar de geliefde; intense emoties, waaronder verdriet, woede, wanhoop en hopeloosheid; en een reorganisatie waarbij nieuwe banden met anderen worden gevormd.

Verdriet kent vijf fasen: ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie, voor het eerst geponeerd door psychiater Elisabeth Kübler-Ross in 1969 in termen van dood en sterven en opnieuw in 2005 in termen van verdriet en verlies. In de ontkenningsfase geloven mensen dat hun geliefde is overleden, maar hun ontkenning is symbolisch omdat ze niet kunnen geloven dat hun vriend of familielid niet op een bepaald moment zal bellen om gedag te zeggen of terug te komen van het werk. In de woedefase is de woede van een persoon gericht op de persoon die is overleden of op zichzelf omdat hij de dood van zijn of haar geliefde niet heeft kunnen voorkomen. In de onderhandelingsfase glippen mensen af ​​in een 'wat als' of 'als maar' mentaliteit waarin ze geloven dat ze de dood van hun geliefde hebben gecontroleerd en zo hebben voorkomen. In de depressiefase staan ​​mensen zichzelf toe de pijn van het verlies te voelen en kunnen ze het genezingsproces beginnen. Ten slotte, in de acceptatiefase, herkennen mensen de huidige staat van hun leven zonder hun geliefde als de realiteit en kunnen ze leven met dat begrip.

In zijn boek uit 1983 'Helping Children Cope with Grief',' Alan Wolfelt schreef over de dimensies van het verdriet van kinderen, waaronder een gebrek aan gevoelens, shock, ontkenning, gevoelloosheid, leegte, verdriet, schuldgevoelens, angst, zelfverwijt, acteergedrag, explosieve emoties, desorganisatie en paniek, het grote man/vrouw-syndroom (dwz het nabestaanden kind dat volwassen rollen op zich neemt die voorheen door de overledene werden bekleed), fysiologische veranderingen, regressie en verzoening.

Er is een enorme variabiliteit in het vermogen van mensen om te gaan met en zich aan te passen aan de dood van iemand die dicht bij hen staat. Een van de belangrijkste factoren is de constellatie van overtuigingen, waaronder de gedachten van een rouwende over de persoon die is overleden, hun reflecties over de relatie met die persoon en hun beoordeling van hun eigen vermogen om te overleven, in praktische of zelfs letterlijke zin, zonder de overleden.

Hoe kan ik je helpen?

Hoe kun je dan kinderen, adolescenten en volwassenen helpen bij hun verdriet? Ten eerste door bij hen aanwezig te zijn en hen te helpen de emotionele pijn van hun verlies te dragen. Ten tweede, wees je bewust van de stadia, taken, fasen, processen en dimensies van verdriet die ze kunnen ervaren. Luister ten derde hoe ze hun gedachten en gevoelens verwerken over de persoon die is overleden, hun relatie met die persoon en hun vermogen om zonder hen te overleven. Tot slot, valideer en ondersteun met empathie het volledige scala van hun emotionele expressie met betrekking tot het verlies.

Verdriet kan aanvoelen als een schurkengolf die van de ene dag, of zelfs het ene moment, op de andere opkomt, maar samen kun je elkaar helpen de golf uit te komen en naar een kalmere zee te zeilen.