Verraadtrauma in verslaving

Mary en George* zijn drie jaar samen. George worstelt met alcohol-, cocaïne-, gok- en seksverslaving. Mary was zich pas tot voor kort bewust van zijn drankprobleem toen ze ontdekte dat ze niet op zomervakantie konden gaan omdat George hun geld aan gokken had uitgegeven. Ze vond ook sms-berichten van zijn vrienden over hun recente reis waarin ze vermeldden dat ze high waren van cocaïne, namen van vrouwen en massagesalons. Vervolgens vond ze ongepaste seksuele e-mails met afbeeldingen die naar andere vrouwen op zijn computer waren gestuurd, evenals veel abonnementen op interactieve pornosites. Dit was logisch voor haar, want ze had al geruime tijd het gevoel dat er iets mis was.

George was afstandelijk naar haar toe, hij kwam laat thuis en bracht dan tijd alleen door in zijn kantoor op zijn computer. Hij had een groep vrienden die ze niet zo goed kende en ze was er niet vaak bij omdat het 'tijd met de jongens' was, dus liet ze hem die tijd hebben. Omdat George de leiding had over hun financiën, begreep ze niet waarom ze nooit geld leken te hebben om op dates te gaan. George zou gestrest raken als ze dit ter sprake bracht, zodat Mary het zou houden. Mary was boos dat ze geen quality time samen doorbrachten en wantrouwde George's gedrag. George bleef echter ontkennen dat er iets mis was en bleef haar vertellen dat ze 'paranoïde' was en aan zichzelf moest werken omdat ze 'vertrouwensproblemen' had.

Bij binnenkomst in een behandelcentrum begint George aan zichzelf te werken en gaat hij 12 stappenvergaderingen bijwonen. Mary krijgt aanvankelijk een telefoontje van het behandelteam van George met algemene informatie dat het goed gaat met George en stelt voor dat ze Al-Anon-vergaderingen gaat bijwonen om aan haar eigen problemen van codependency te werken.

Mary wil dat George herstelt, maar ze worstelt sinds de ontdekking met zichzelf. Ze is boos, verdrietig, kan niet slapen, is constant angstig, hypervigilant en heeft obsessieve en opdringerige gedachten over wat ze nog meer niet weet over George. Ze voelt zich onzeker en vraagt ​​zich af waarom haar wordt verteld dat ze moet kijken naar haar eigen bijdrage aan de verslaving van George, terwijl hij degene is die tegen haar heeft gelogen. Ze stelt alles in vraag. Ze vraagt ​​zich af of ze George wel kent, of hij nog steeds van haar houdt of ooit van haar heeft gehouden. Ze probeert haar realiteit te begrijpen door 'detectivewerk' te doen en George elke kans te stellen dat ze vragen krijgt over wat hij aan het doen was en waar hij op verschillende dagen was, waarom hij cocaïne begon te gebruiken, met wie hij gebruikte, hoeveel geld werd uitgegeven en waar, wie de vrouwen waren die in de berichten werden genoemd, enz.

Al deze vragen maken George nog meer van streek, die haar vertelt dat hij aan zichzelf probeert te werken en ruimte nodig heeft. Hun relatie wordt steeds afstandelijker, kritischer en kouder. Na de behandeling moet George terugkeren naar zijn gezinsleven. En hoewel hij individueel is gegroeid in herstel, bevindt hun relatie zich nog steeds op een donkere plek. Vaak leidt dit tot terugvallen en meer relatieconflicten. Soms overleeft de relatie het niet.

Nee, het is niet altijd codependency

Codependency verwijst naar het mogelijk maken en controleren van gedrag, slechte grenzen, gebrek aan zelfzorg en focussen op de behoeften van anderen in plaats van op de eigen behoeften. En hoewel het onderwijzen van codependency enorm nuttig kan zijn bij het omgaan met personen met een chronisch patroon van deze eigenschappen, is het schadelijk om elke partner van een verslaafde als 'codependent' te bestempelen. Het houdt in dat er iets mis is met de medeafhankelijke persoon omdat ze zijn getroffen door een persoon die worstelt met verslaving. Het ervaren van traumareacties zoals hypervigilantie, verhoogde angst en depressie, het opnieuw beleven van de gebeurtenis, emotionele verdoving, behoefte aan controle, prikkelbaarheid, etc. als gevolg van de verslaving en het gedrag van een geliefde is geen codependency.

In zijn boek 'Transcending Post-Infidelity Stress Disorder' legt Dennis Ortman, Ph.D., uit hoe deze symptomen normale reacties zijn op een buitengewone gebeurtenis, een ontdekking van de leugens en het verraad van een partner. Hij legt verder uit dat het woord trauma 'wond' betekent en dat de verraden partner tot in de kern van zijn/haar wezen is gekwetst door het verraad van vertrouwen door hun partner.

Helaas krijgen partners van individuen die worstelen met verslavingen of gedragsverslavingen vaak het label 'codependent' toegewezen. Soms zijn de hypervigilantie en het controlerende gedrag van de partner meer gerelateerd aan het opnieuw ervaren van traumatische gevoelens die worden veroorzaakt door herinneringen aan de effecten van de verslaving van hun partner. Therapie moet altijd trauma-geïnformeerd zijn. In plaats van iemand 'codependent' te noemen, is het belangrijk om te erkennen dat dit normale reacties op trauma zijn en geen psychopathologie.

Verraadtrauma

Wat Mary ervaart, is een verraadtrauma. Ze piekert over het verleden, probeert het heden te begrijpen, blijft zich in gedachten steeds maar weer afvragen waarom, waar en hoe deze problemen zijn begonnen. Dit zijn allemaal indicatoren van dezelfde posttraumatische stressstoornis die soldaten ervaren, ook al is het trauma hier heel anders. Onderzoek door Shirley Glass bevestigt dat deze symptomen aanwezig zijn na de ontdekking van een affaire. Ontdekking van andere vormen van verraad kan hetzelfde effect hebben. In zijn boek 'What Makes Love Last?' Dr. John Glory identificeert andere vormen van verraad die net zo schadelijk kunnen zijn als een affaire, maar die vaak niet worden herkend. De lijst omvat onder meer liegen, absenteïsme en kilheid, intrekking van seksuele interesse, gebrek aan respect en het breken van beloften. Ik moedig je aan om na te denken over hoeveel van deze vormen van verraad aanwezig zijn tijdens actieve verslaving. Mogelijk allemaal en meer.

Onze hersenen zijn bedraad om ons veilig te houden, gevaar te detecteren en ons waarschuwingssignalen te sturen. Wat vaak als codependency wordt bestempeld, is eigenlijk ons ​​brein dat probeert veiligheid te zoeken en onze realiteit te begrijpen. In zijn boek 'The Body Keeps the Score' vertelt Bessel Van Der Kolk hoe na een trauma de omgeving van het individu wordt ervaren met een ander zenuwstelsel. Eentje die overal gevaar detecteert en constant alert is. De energie van de overlevende wordt gericht op het onderdrukken van de interne chaos. Wanneer geactiveerd, neemt de amygdala van de rechterhersenhelft, die verantwoordelijk is voor het verwerken van emotionele reacties, een zeer snelle beslissing om de vecht-of-vluchtreactie te beginnen. Dit is een fysiologische reactie die optreedt wanneer er een waargenomen gevaar is. De gevaarsignalen van de amygdala veroorzaken de afgifte van stresshormonen zoals adrenaline en cortisol. Dit verhoogt de hartslag, bloeddruk en ademhaling en bereidt ons voor op vechten of vluchten.

Zelfs als de verslaafde geen middelen meer gebruikt of het verslavende gedrag vertoont, kan elke kleine trigger (kleine verandering in het gedrag van de verslaafde, mensen, plaatsen en dingen die een partner aan het trauma herinneren) verkeerd worden geïnterpreteerd als gevaarlijk voor de partner. Ondertussen probeert de linker hippocampus die verantwoordelijk is voor het consolideren van herinneringen, de tijdlijn van het leven te begrijpen. De nieuwe informatie die Mary ontving, komt niet overeen met wat ze weet over George en haar relatie met hem. Ze dacht dat hij betrouwbaar was. Hij zou nooit geld van hun rekening halen om drugs te kopen, naar massagesalons te gaan en te gokken. Maar toch deed hij het. De feiten zijn er. Ze heeft de berichten gezien.

Wanneer het brein twee tegengestelde realiteiten tegelijkertijd confronteert, herschrijft de hippocampus de geschiedenis zodat het logisch kan worden. Wat erger is, is dat de gelukkige herinneringen nu getint zijn. Mary herinnert zich hun vele reizen naar Las Vegas, waar ze gelukkig was met George. Maar nu zijn die herinneringen gekleurd omdat Mary's brein nieuwe informatie bevat die niet past bij wat ze wist. Als ze terugkijkt op hun vrolijke foto's, vraagt ​​ze zich af waar George is gebleven nadat ze naar bed was gegaan en hij door wilde gaan met 'tijd doorbrengen met de jongens'.

Eric Erikson, een bekende Amerikaanse psycholoog wiens werk nu als een klassieker wordt beschouwd, schreef over de menselijke ontwikkeling. Hij identificeerde verschillende stadia die mensen doorlopen om volwassen te worden. Elke fase moet met succes worden voltooid en is een bouwsteen voor de volgende uitdaging en de volgende fase. Het niet overwinnen van een uitdaging van welk stadium dan ook, resulteert in een zwakte in het fundament van iemands persoonlijkheid. De eerste fase van menselijke groei die hij identificeerde is vertrouwen versus wantrouwen. Dit is het fundament waarop iemands persoonlijkheid zich ontwikkelt. Geloven in de betrouwbaarheid van jezelf en anderen creëert openheid voor relaties, liefde en groei. Wantrouwen vernietigt het gevoel van persoonlijke veiligheid dat nodig is om een ​​intieme relatie aan te gaan. Vanuit dit perspectief is het gemakkelijk te begrijpen waarom Mary zich niet op haar gemak zou voelen in een relatie waarin haar vertrouwen is geschonden. Verraadtrauma raakt de basis van de persoon en de relatie. Ontdekken dat de persoon die je met je hart vertrouwde, tegen je loog, leidt tot twijfel aan alles, inclusief iemands identiteit. Het beïnvloedt iemands zelfrespect, perceptie van de werkelijkheid en veiligheid van de relatie.

Koppelwerk is helend voor beide partners

Meestal wordt het werk van koppels uitgesteld vanwege de angst dat de herstellende verslaafde zich niet op zijn eigen behandeling kan concentreren. En hoewel er situaties zijn waarin het zinvol is om alleen te focussen op het individuele herstel van een verslaafde - huiselijk geweld of het gebrek aan verlangen van een partner om aan herstel te werken - heeft een vroege focus op de relatie voordelen voor beide partners. In tegenstelling tot de algemene overtuiging dat parenwerk gecontra-indiceerd is bij vroeg herstel, zijn er geen empirische studies die dit standpunt daadwerkelijk ondersteunen. Onderzoek suggereert zelfs dat gezonde relaties een van de sterkste voorspellers zijn van langdurige nuchterheid. Humphreys, Moos en Cohen (1997) voerden een onderzoek uit om te bepalen wat succesvol herstel op lange termijn na behandeling voorspelde en ontdekten dat positieve familierelaties een van de beste voorspellers zijn.

Relatietherapie helpt bij het verwerken van verraadtrauma door alle leugens en geheimen te onthullen, zodat genezing kan beginnen. Vaak weten partners niet meer wat waar is en wat niet meer. Hoewel dit moeilijk kan zijn voor de herstellende verslaafde, moeten ze leren het te tolereren en de impact van hun verraad en de posttraumatische stress die het veroorzaakt te begrijpen. Voortdurende verdenking is geen belemmering voor genezing. Het is ook niet 'controleren'. De verraden partner vraagt ​​om geruststelling en transparantie. De herstellende verslaafde moet eerlijkheid betrachten en verantwoordelijkheid nemen. Relatietherapie helpt om langzaam weer vertrouwen op te bouwen, grenzen te stellen, conflicten te beheersen, te begrijpen hoe je een gezonde relatie en intimiteit kunt bereiken, elkaar te ondersteunen zonder het individuele werk van een ander op je te nemen, en onderscheid te maken tussen gezonde onderlinge afhankelijkheid en ongezonde codependency. Dus het ondersteunen van elkaars herstel is niet 'codependent' wanneer partners leren om individuele behoeften en relatiebehoeften te verwoorden zonder de schuld te geven, de slachtofferrol te spelen of één partner alle verantwoordelijkheid te laten nemen.

Individuen die worstelen met verslaving gaan een moeilijke maar moedige reis aan wanneer ze besluiten te herstellen. Maar het hoeft hun partners niet uit te sluiten. Koppels in herstel kunnen samen van hun trauma's genezen en een nieuwe, verbeterde relatie creëren die ondersteunend en liefdevol is.