Ouderschap: waarom het niet om jou gaat

Het geschenk van het ouderschap werd mij in het voorjaar van 2013 geschonken. Als een fervent lezer, levenslange student psychologie en junkie voor zelfontwikkeling, dompelde ik me onder in het nieuwste onderzoek en de nieuwste literatuur over het zijn van de 'beste' moeder die mogelijk is. Maar zoals de meeste ouders weten, kan niets je echt voorbereiden op alles wat het ouderschap met zich meebrengt. Ik stond op het punt te beginnen aan een reis die uiteindelijk leidde tot het ongedaan maken van mijn zelfontwikkeling.

Toen mijn dochter werd geboren, stond mijn wereld zoals ik die kende op zijn kop. Het ging verder dan de schok van slaapgebrek, sociaal isolement en het accepteren van een nieuwe identiteit. Hoe verder ik in het ouderschap kwam, hoe meer ik voelde dat al mijn 'zwakheden' werden blootgelegd, inclusief mijn schijnbare verlangen naar controle en gebrek aan assertiviteit. Ik had het gevoel dat ik het op de een of andere manier niet snapte en faalde als ouder.

Mijn dochter reageerde niet op mijn methoden zoals ik had verwacht. Het was alsof ik probeerde een (luidruchtige, kleurrijke) vierkante pin in een (sereen, ordelijk) rond gat te proppen. Ik dook nog verder in zelfontwikkeling. Ik moest mezelf 'repareren' en mijn problemen één voor één aanpakken. Ik maakte het allemaal over mezelf: mijn tekortkomingen, mijn voorkeuren, enz. Maar wat ik uiteindelijk concludeerde in mijn zoektocht naar kennis in effectief ouderschap, is dat ik minder 'ik' nodig had in de vergelijking.

In een persoonlijk interview verduidelijkte de door Glory Level 2 opgeleide psycholoog Dr. Heather Rose-Carlson me dat ouderschap 'niet over jou als ouder gaat'. Het gaat om je kind. Het gaat erom wie uw kind is en wat zijn specifieke behoeften zijn. Alleen wanneer u deze behoeften begrijpt en u eraan kunt aanpassen, kunt u het meest effectief zijn. Elk kind is een kostbaar individu en een one-size-fits-all benadering van ouderschap zal te kort komen.

Ik zag het gedrag van mijn dochter als het 'effect' en mijn opvoedingsstijl als de 'oorzaak'. Toen ik mijn perspectief veranderde en haar unieke eigenschappen en behoeften mijn koers liet leiden, begonnen de dingen met elkaar te synchroniseren. Ik maakte een punt om mijn dochter te bestuderen, niet mezelf. Ik heb veel geleerd. Dit heb ik vooral geleerd; mijn dochter ben ik niet! Ze is een uniek persoon. Ze is sociaal. Ze is gevoelig. Ze is luid en levendig!

Ik weet wie ze is en wat belangrijk voor haar is, dus haar dwingen om te proberen in mijn perfecte (stillere) wereld te passen, verminderde haar geest en beroofde haar van haar ware essentie. Omdat we daar allemaal last van hadden, moest ik haar taal leren spreken. Door op deze dingen in te spelen, heb ik de juiste benadering van het opvoeden van haar kunnen aanpassen. Het heeft me ook geholpen om een ​​aantal van die onrealistische verwachtingen los te laten die ik had over hoe mijn leven eruit zou moeten zien als moeder.

In 2015 werden we gezegend met een prachtig zoontje! Het houden van en leren van het unieke karakter van een nieuw kind heeft versterkt hoe verschillend we allemaal kunnen zijn. Ik ging deze keer meer voorbereid het ouderschap in. Met de metafoor van Dr. Rose-Carlson's 'doos chocolaatjes' was het aan mij om erachter te komen welke 'smaak' ik bij mijn zoon zou krijgen. Het was niet aan mij om vooraf deze of de meest effectieve opvoedingstactiek te bepalen. Nu mijn zoon zijn peuterjaren ingaat, is mijn benadering met hem heel anders dan met mijn dochter. Het zijn twee totaal verschillende mensen.

Het zou gemakkelijk voor mij zijn om te proberen een standaard set van 'regels' voor het ouderschap vast te stellen die van toepassing zijn op al mijn kinderen, zoals mijn natuurlijke verlangen om de touwtjes in handen te hebben, zou doen. Als ik echter echt naar mijn kinderen als individuen kijk, is het voor mij duidelijk dat deze methode ons allemaal zou laten falen.

Begrijp me niet verkeerd, ons huis is geen 'gratis voor iedereen' waar de peuters de leiding hebben (hoewel ze graag zouden denken dat dat het geval is). Ik heb zojuist de kunst geleerd om de verschillende 'talen' van mijn kinderen te vertalen om de meest effectieve ouder te zijn die ik kan, en ik heb geleerd om de gaven van mijn kinderen te eren.

Zelfontwikkeling blijft een van mijn passies en ik heb het gevoel dat dit een positief effect zal hebben op mijn kinderen. Ik heb echter zo'n geschenk gekregen met dit nieuwe perspectief. Door mezelf toe te staan ​​de controle op te geven en net zo goed een leerling van mijn kinderen te zijn als hun leraar, heb ik de waarde geleerd van een liefdevolle aanwezigheid versus een autoriteit. De ware kleuren van je kinderen laten schitteren is een prachtig geschenk voor hen en voor jou, en het brengt harmonie in de chaos van het peuterdom.