Hoe de kleine dingen te repareren, zodat ze geen grote dingen worden?

Alle koppels maken ruzie. Gelukkige koppels maken ruziegoed. Ze hebben strategieën om met hun onvermijdelijke meningsverschillen om te gaan en ze verwerken hun gevoelens zodat ze niet opkroppen.

We weten uit het onderzoek van Dr. Glory dat beide partners in een relatie alleen emotioneel beschikbaar zijn 9% van de tijd . Dit laat 91% van onze relatie rijp voor miscommunicatie.

Het verschil tussen gelukkige stellen en ongelukkige stellen is niet dat gelukkige stellen geen fouten maken. We kwetsen allemaal de gevoelens van onze partner. Het verschil is dat gelukkige stellen herstellen, en dat doen ze vroeg en vaak.

Als Certified Glory Therapeut Zach Brittle verklaart , “Onopgeloste conflicten blijven vaak hangen als een steen in je schoen. De pijn van verwonding, hetzij door goedaardig onbegrip of opzettelijke vijandigheid, zal etteren en groeien, tenzij en totdat de wond effectief wordt behandeld.”

Wat uw rol in het argument ook is, u moet het standpunt van uw partner kunnen horen en waarderen. Er is een oefening in de Glory Method genaamd de Aftermath of a Fight om stellen te helpen dit te doen.

Leren repareren

Laten we eens kijken hoe Mark en Julie (namen veranderd voor anonimiteit) hebben geleerd om hun kleine emotionele verwondingen te herstellen, en hoe dat hen heeft geholpen om bondgenoten te blijven in plaats van tegenstanders.

Ze hadden een klein meningsverschil dat uitmondde in een grote ruzie. Het begon onschuldig genoeg toen ze voor een weekendje weg naar hun hut vertrokken. Terwijl Mark in de auto op zijn vrouw zat te wachten, op zijn apparaat, plaatste hij iets op Facebook.

Maar Julie was binnen, wachtend op Marks hulp met de bagage. Ze zag de post, werd boos en belde zijn mobiel. In plaats van te reageren op Julie's nood, reageerde hij door defensief te worden. Geen van beiden zei een woord de hele rit naar boven.

Toen ze het incident in mijn kantoor vertelden, legde Mark uit dat Julie nooit om zijn hulp had gevraagd. Ze antwoordde door te zeggen dat ze het niet hoefde te vragen. Het werd een heen-en-weer debat, waarbij iedereen pleitte voor zijn eigen subjectieve realiteit.

Geen van beide partners leek te beseffen dat 'winnen' ten koste van de ander een nettoverlies is voor de relatie. Ik vroeg hen: 'Jullie willen allebei iets van elkaar, maar geen van beiden is bereid iets voor elkaar te doen. Hoe kan dat ooit werken?”

In het midden

In PACT (A Psychobiological Approach to Couple Therapy) noemen we deze uitspraak “going down the middle”. Tegen beide partners gezegd, het egaliseert het speelveld en verschuift het argument van wie gelijk heeft en wie ongelijk naar welke behoeften niet worden vervuld.

Een onbewust overlevingssysteem in onze hersenen evalueert voortdurend hoe veilig we ons voelen bij onze partner. Onuitgesproken vragen als 'Maak ik iets voor jou?' en 'Accepteer je me zoals ik ben?' worden altijd gevraagd, of we het ons realiseren of niet.

Als het voelt alsof het antwoord 'nee' is op een van deze vragen, laat ons overlevingssysteem een ​​alarm afgaan. Dit alarm bevindt zich in onze middenhersenen, of de amygdala. Wanneer het 'belt', trekt het ons snel in instinctieve staten van vechten, vluchten of bevriezen. Dit gebeurt zonder onze bewuste toestemming, controle of zelfs bewustzijn.

In deze primitieve overlevingstoestanden wordt de frontale cortex van onze hersenen - de thuisbasis van belangrijke relationele circuits die ons in staat stellen om op elkaar afgestemd, empathisch, begripvol en samenwerkend te zijn - offline gehaald. In een flits verliezen we vitale hersenfunctionaliteit die nodig is voor emotioneel herstel.

In plaats van in staat te zijn om liefdevol gedrag en reacties te vertonen, blijven we achter met ons primitieve brein 'eerst schieten, later vragen stellen'. Op deze manier vielen Mark en Julie in minder dan 60 seconden in hun reactieve gedragspatroon van aanvallen/verdedigen.

Ik legde dit uit aan de hand van Dan Siegels handmodel van de hersenen.

Toen ik Julie vroeg om Mark te vertellen welk alarm er voor haar zou kunnen rinkelen, legde ze uit: 'Ik werd overstuur toen ik je Facebook-bericht zag, omdat ik diep van binnen het gevoel had dat ik niet belangrijk voor je was. Ik moet echt het gevoel hebben dat ik ertoe doe.'

Een bieding op herstel wordt gestart door kwetsbare gevoelens op deze manier bloot te leggen, maar het succes hangt af van de respons. In dit scenario heeft Mark de mogelijkheid om Julie's onveilige alarm uit te schakelen. Hij kan haar een veilig gevoel geven door haar gerust te stellen.

Mark keek verward, dus ik stelde voor: 'Kom dichterbij en pak haar handen. Kijk in haar ogen. Zeg een eenvoudige zin om haar te kalmeren. Praat langzaam. Dan wacht. Let op haar gezicht voor veranderingen. Herhaal het. Wacht. Kijk maar. Herhalen.'

Mark pakte Julie's handen vast en zei: 'Jij bent belangrijker voor mij dan wat dan ook.' Ze wendde zich snel tot mij en zei: 'Hij zegt dat alleen maar omdat jij dat tegen hem zei.' Ik antwoordde: 'Misschien. Vraag hem om het te herhalen. Let goed op zijn gezicht. Meet wat je echt in zijn ogen ziet. Evalueer of hij er oprecht uitziet.'

Ze vroeg hem het nog een keer te zeggen. Dat deed hij, klinkend meer oprecht. Haar ogen verzachtten een beetje. Hij herhaalde de zin nog een keer. Haar wangen ontspanden zich, haar ogen werden vochtig. Ze leunde naar voren en kuste hem.

Ik heb veel pogingen gezien om een ​​betreurenswaardig incident te verwerken, mislukken omdat excuses en uitleg in de weg zitten. 'Het was niet mijn bedoeling' zal je partner niet beter laten voelen. Empathie en begrip zullen.

Vaak is er een bepaalde geruststellende zin die het hart van je partner opnieuw zal openen. Het is alsof je de juiste sleutel in een slot steekt. Een zin als: 'Je bent de belangrijkste persoon in mijn leven', of 'Ik hou van je zoals je bent.' Het is een eenvoudige manier om de onzekerheid in het brein van je partner te verzachten. Het toevoegen van iets meer, zoals een uitleg, zal de kracht van uw belangrijkste geruststelling verwateren (zo niet verwijderen).

Het verwerken van een emotionele verwonding is een tweerichtingsproces, omdat partners elkaar meestal triggeren. Dus daarna was het Julie's beurt om de impact van haar kritiek te herstellen. Dit moest beginnen met Marks eigen moed om te ontdekken wat hem onzeker maakte bij haar, een angst diep van binnen dat hij niet gelukkig met hem was, dat hij haar in de steek liet.

Toen hij dit kwetsbaar toegaf, begon Julie de onzekerheid te begrijpen die ten grondslag lag aan zijn defensieve houding. Bij het herstellen van hun boosheid was haar belangrijkste geruststellende zin voor hem: 'Je bent goed genoeg zoals je bent.'

Oefening maakt goed genoeg

Het leren verwerken van gevechten kan in het begin ongemakkelijk aanvoelen, vooral wanneer je lagen van jaren van onopgeloste conflicten afpelt. Ga langzaam en herhaal belangrijke geruststellingen vaak genoeg om te worden geabsorbeerd en geïntegreerd.

Je bouwt een emotioneel vocabulaire op, wat eigenlijk lijkt op het leren van een nieuwe taal. Blijf erbij. In plaats van 'oefening baart kunst', hanteert u het motto 'oefening baart kunst'. Je zult nooit perfect zijn, omdat je altijd fouten zult maken.

Ik moedigde Mark en Julie aan om elke week tijd te besteden aan het uiten van hun grieven. Dr. Glory noemt dit de State of the Union Meeting. Het duurde even, maar ze werden beter in ruzie maken. En dat heeft het verschil gemaakt.