Buiten de lijntjes kleuren: het stigma van geestelijke gezondheid in de zwarte gemeenschap doorbreken

Als kind hield ik van kleuren. Ik was er niet per se geweldig in, maar ik wist altijd binnen de lijntjes te blijven. Deze vaardigheid was onuitsprekelijk lonend, het gevierde vermogen om binnen de lijntjes te blijven. Het was niet alsof het werd geëist, het werd gewoon verwacht. Als je iemand je kleurplaten zou laten zien, is het eerste dat opvalt, hoe goed je binnen de lijntjes hebt gekleurd.

Op dezelfde manier worden bepaalde grenzen getrokken vanuit een maatschappelijk gezichtspunt, omdat het gaat om toegang tot beschikbare bronnen hier in ons geweldige land. Er wordt van ons verwacht dat we in lijn blijven op basis van de onzichtbare scheidingen die de samenleving raciaal, academisch, geografisch en economisch heeft geschilderd. Deze lijnen of grenzen die systematisch zijn getrokken, hetzij vanwege cultuur, etniciteit, economie of sociale constructies, zijn een middel om precies dat te doen, om 'binnen de lijnen te blijven'.

We zijn gedragsdieren en we baseren het idee van toegang op gedrag dat sociaal aanvaardbaar wordt geacht. Inherent identificeert dit hoe men toegang kan krijgen en kan soms worden bepaald voordat ze zelfs maar hun eigen huis verlaten. Onze eigen families kunnen beperken of zelfs dicteren waar we denken te kunnen gaan of wat we denken te kunnen doen. Dit suggereert hoe gezinnen uw toegang tot middelen kunnen beperken en het buiten een grenslijn kleuren, zoals counseling, kan niet anders zijn.

Ik kom uit een omgeving die het idee van counseling bijna verbiedt. Het was niet de bedoeling dat je iemand toegang gaf tot je innerlijke gedachten, want dat was absoluut buiten de lijntjes. Counseling was voor 'gekke mensen'. Deze overtuigingen werden zowel direct als indirect onderwezen. Ik kan me herinneren dat ik een kind was dat opgroeide in mijn huishouden, telkens als ik iets deed dat als 'gek' werd beschouwd, zou ik voor dergelijk gedrag worden vermaand en eraan herinnerd dat als ik doorging met 'op te treden', ik direct op weg was naar de 'gekke' huis' en vertelde dat de 'mensen in het wit zouden komen om me vast te binden en me weg te nemen.'

Dit was een gedeelde verkeerde benaming die opgroeide in delen van mijn cultuur. Nu waren er verschillende acties die als 'gek' werden beschouwd, maar wat altijd opviel, was dat je mensen niet hun neus in je bedrijf liet steken. Natuurlijk waren dat de lijnen die werden getrokken, en ze waren getrokken uit een toegeëigende behoefte aan veiligheid, omdat de matriarch van onze familie zelden iets goeds had zien komen uit de 'zoals' van counseling.

Een kwalitatief onderzoek, geciteerd in bijvoorbeeld Psychologie vandaag ontdekte dat “van de zwarten die al consumenten van geestelijke gezondheid waren, meer dan een derde van mening was dat milde depressie of angst in hun sociale kringen als “gek” zou worden beschouwd. Praten over problemen met een buitenstaander (dwz een therapeut) kan worden gezien als het luchten van de 'vuile was', en nog veelzeggender is het feit dat meer dan een kwart van die consumenten vond dat discussies over geestesziekten zelfs in het gezin niet gepast zouden zijn. ” Dit werd gekwantificeerd door het feit dat veel Afro-Amerikanen verhalen hadden gehoord van familieleden die angstaanjagende verhalen hadden verteld over hun ervaringen met een door de rechtbank aangestelde raadsman.

Snel vooruit, op volle kracht vooruit, en ik ben nu een volwassen vrouw met een kind en een eigen man, en we gaan het beruchte eerste huwelijksjaar in. Met de problemen die zich in onze relatie voordeden, werd het duidelijk dat we een vorm van counseling moesten krijgen. Gezien mijn opvoeding is dit echter geen sinecure aangezien counseling strikt verboden was en bijna taboe was, tenzij het in de kerk werd gedaan.

Men dacht dat dominees begiftigd waren met een gave om te 'adviseren' en ze mochten eenvoudig 'onderscheiden van de geest' (vanwege hun oneindige wijsheid, aantal jaren getrouwd, sanctie van de kerk, of een 7-stappen workshop over de geneugten van het huwelijk) wat er mis was met je huwelijk, en vanuit welk bijbels perspectief het probleem zou kunnen zijn.

Ik veroordeel of twijfel echter op geen enkele manier wat sommigen als een geweldige ervaring hebben ervaren. Ik zeg alleen maar dat dit de richting is die mensen met mijn achtergrond zijn ingeslagen, meestal als het gaat om huwelijkscounseling. Velen van hen geloven dat psychologie is gemaakt door blanke mannen, voor blanke mannen ; Afro-Amerikanen hebben de neiging om 'de typische psycholoog te zien als een oudere, blanke man, die ongevoelig zou zijn voor de sociale en economische realiteit van hun leven.'

Dus stel je voor dat mijn huwelijksproblemen steeds groter worden en ernstiger worden terwijl ik probeer in het kantoor van een predikant te zitten om mijn relatie te redden. Omdat mijn familie en vrienden hadden besloten dat het niet gepast was om buiten mijn comfortzone te treden, om te doen wat normaal niet gedaan wordt of, met andere woorden, om ‘buiten de lijntjes te kleuren’. Dat gezegd hebbende, moest ik mentaal het idee betwisten dat het zoeken van hulp van buitenaf ons echt zou helpen en niet zou hinderen.

Ik moest ingaan tegen alle leringen die me als kind hadden gewaarschuwd en, eerlijk gezegd, het was zo moeilijk en tegelijkertijd zo bevredigend. Het was zo opwindend om de grenzen van angst en privileges te overschrijden. En met voorrecht bedoel ik ook de handeling waarbij iemand anders het 'voorrecht' krijgt om te beslissen hoe ik moet handelen, reageren of gedragen. Het zorgde voor een nieuwe en artistieke expressie van kleuren, om de mal te doorbreken die iemand in staat stelt te beslissen hoe hulp zoeken moet en eruit kan zien, ondanks cultuur, etniciteit, economie of sociale constructies.

Het zoeken naar een zinvolle behandeling schilderde niet alleen een mooi plaatje voor mij, maar hielp me ontdekken dat er soms zoveel schoonheid zit in buiten de lijntjes kleuren.