De duistere kant van woede: wat elk stel zou moeten weten

Nationale meldpunt huiselijk geweld

Woede begrijpen

Het kan in een oogwenk gebeuren. We hebben een gesprek en plotseling, of niet zo plotseling,bam!, zegt onze partner iets waardoor onze interne zekering oplicht. Het is verbazingwekkend hoe efficiënt onze hersenen zijn in het mobiliseren van een vecht- of vluchtreactie, wat natuurlijk leidt tot terugtrekking, of volledige betrokkenheid, of een bevroren gevoel (zoals bij herten in de koplampen).

Natuurlijk denken we dat er iets mis is met het brein van onze partner, niet met ons eigen brein. Hou die gedachte vast. De vechtversie geeft een stem aan onze ongelovige reactie met thema's en variaties op 'Hoe kun je dat denken?' en 'Wat is er met je aan de hand?' De terugtrekkingsversie heeft dezelfde interne gedachten, maar speelde zich in stilte af. De bevroren versie wordt afgesloten als een verdoofde reactie.

Hoewel het normaal is dat gezonde stellen boos worden, negativiteit uiten en met negativiteit reageren, zijn sommige versies van woede destructief, terwijl andere versies juist constructief zijn. De positieve aspecten van woede zullen in een ander artikel worden behandeld.

Woede is niet altijd een secundaire emotie van een andere onderliggende oorzaak. Er zijn gevallen waarin woede een begrijpelijke en passende reactie is. Reacties op onrecht of pleidooi voor gelijkheid of billijkheid vereisen woede om stappen voor actie en verandering te mobiliseren.

In tegenstelling tot woede die wordt veroorzaakt door alledaagse frustraties die leiden tot prikkelbaarheid tussen partners en beheersbare negativiteit tussen partners (dat is normaal), verwijs ik naar een onmiddellijke en destructieve flits van woede (of pijn) die onze reactie op onze partner vormt en komt voor ons vermogen om te remmen. Gebruikelijke filters en een beter beoordelingsvermogen nemen een achterbank in voor een geëscaleerde boze reactie die uit het niets lijkt te komen.

Misschien is het probleem wat er in onze hersenen gebeurt, niet de hersenen van onze partner.

Dus wat gebeurt er in onze hersenen als er een sterke boze reactie is die wordt geactiveerd en een opmerkelijk onvermogen om te communiceren creëert? Het heeft te maken met het sympathische zenuwstelsel dat wordt geactiveerd door kleine amandelvormige structuren in onze middenhersenen, de amygdala. Geassocieerd met de geheugenfuncties in onze hersenen, stuurt de amygdala signalen van waargenomen bedreigingen, waardoor een alarm afgaat dat op zijn beurt neurotransmitters (catecholamines) activeert die de hartslag, de bloedstroom, de bloeddruk en de ademhaling verhogen. Dit proces activeert vervolgens andere neurotransmitters en hormonen, zoals adrenaline of noradrenaline, die de fysiologie verder verhogen en de woede en alertheid in stand houden. Deze complexe reeks reacties wordt 'flooding' genoemd.

Chronische overstromingen worden gelijkgesteld aan slechte resultaten in relaties

Het is belangrijk op te merken dat wanneer partners overspoeld worden, de reacties intens zijn, snel komen en onvrijwillig zijn. Wat dat betekent is dat de amygdala de leiding heeft over de show en dat de prefrontale cortex - het deel van de hersenen dat wordt geassocieerd met oordeel en impulscontrole - tijdelijk is uitgeschakeld en niet beschikbaar is. Het gaat over overleven, ook al zijn we ons misschien niet bewust van wat er daadwerkelijk is getriggerd en waar de onderliggende triggers over gaan.

Triggers zijn gerelateerd aan persoonlijke geschiedenis

Triggers zijn gebaseerd op gebeurtenissen in onze eigen geschiedenis die de hersenen destijds coderen en opgeslagen voor toekomstig gebruik en veiligheid. Wanneer er gebeurtenissen in ons leven zijn die enige gelijkenis vertonen of ons herinneren aan eerdere negatieve gebeurtenissen in onze geschiedenis, nemen onze hersenen een dreiging waar en worden geactiveerd.

Blijvende kwetsbaarheden zijn gebeurtenissen die een emotionele wond creëren die in realtime kan worden geactiveerd en herbeleefd. Op die momenten wordt het verleden het heden.

Omdat overstroomde reacties zo intens en schijnbaar uit het niets zijn, is het voor koppels verwarrend over wat er werkelijk gebeurt. Het lijkt allemaal buiten proportie en een overdreven reactie. Wanneer we beginnen te begrijpen dat overstromingen optreden wanneer diepgevoelde emoties worden geactiveerd, zullen we de reactie minder snel verkeerd interpreteren als 'gek' of 'overgevoelig'. Het is hoe mensen zijn bedraad - om te anticiperen op gevaar - en manieren te vinden om zich veilig te voelen.

Overstromingen: waar moet u op letten?

Hevige reacties betekenen niet per se dat iemand overstroomd is. Een overstroming weerspiegelt een fysiologische reactie op een dreiging die gewoonlijk wordt gesignaleerd door een hartslag van meer dan 100 slagen per minuut. Een hartslag in rust kan meestal in het bereik van 60-100 liggen, dus het is iets om naar te kijken als u merkt dat de hartslag boven of ruim boven de 100 ligt. Natuurlijk varieert de hartslag in rust van persoon tot persoon en wordt deze beïnvloed door lichamelijke gezondheid, medicijnen en andere factoren.

Als er plotselinge en sterke emoties zijn die overweldigend aanvoelen en/of reacties die op het eerste gezicht overdreven reacties lijken te zijn, dan kan een overstroming het alarmsysteem hebben gesignaleerd en heeft zelfbescherming de prioriteit. Hoewel we ons bewust zijn van een declaratief geheugen, heeft een overstroming de neiging om een ​​niet-declaratief geheugen op te roepen - een herinnering waartoe je geen toegang hebt, maar die je wel voelt - met andere woorden, een gevoelsherinnering.

Een stel dat ik in mijn kantoor zag, sprak over een ruzie die ze hadden tijdens een kampeertrip. Pedro en Alicia (niet hun echte namen) hadden Jackie, hun zevenjarige, meegenomen naar de camping. Ze waren aan het inpakken toen Pedro een gele jas om Jackie zag cirkelen. Alicia was dichter bij haar, dus Pedro schreeuwde naar Alicia om Jackie te halen terwijl hij naar hen toe rende. Helaas begreep Jackie niet wat Pedro zei en terwijl ze hem vroeg wat hij wilde, prikte de gele jas Jackie. Pedro werd woedend en schreeuwde tegen Alicia en beschuldigde haar ervan geen attente moeder te zijn.

Deze interactie was niet typisch. Pedro beschuldigde of beschuldigde normaal niet, en in feite zei hij vaak dat Alicia een geweldige en liefhebbende moeder was. Dus wat gebeurde er? Het blijkt dat Pedro opgroeide in een groot gezin. Als middelste kind van vijf werd hij vaak aan zijn lot overgelaten. Hoewel hij als volwassene begreep dat zijn ouders hun best deden, werd hij getriggerd toen hij zag dat Alicia niet wist dat Jackie gevaar liep. Zijn middenhersenen werden onmiddellijk geactiveerd door waarschuwingen uit te zenden en de emotionele herinnering aan verwaarlozing die zijn realiteit op dat moment definieerde. Het denkende rationele deel van de hersenen was niet toegankelijk.

Toen we nagingen wat er gebeurde en hoe en waarom Pedro reageerde, gaf een heel ander gesprek een heel andere betekenis aan de negatieve interactie. Pedro had al zijn excuses aangeboden aan Alicia voor zijn gedrag; hij voelde echter schaamte en verwarring over zijn reactie voordat hij erachter kwam dat hij werd getriggerd. Toen Pedro en Alicia hoorden over triggers en overstromingen, begonnen ze hun conflicten op een heel andere manier te begrijpen. Bovendien bespraken ze wat ze moesten doen als ze onder water kwamen te staan. Hoewel we allemaal verantwoordelijk zijn voor hoe we met onze emoties omgaan, is het een stuk gemakkelijker om met die emoties om te gaan als we begrijpen wat eronder zit.

Strategieën om overstromingen aan te pakken

Wanneer je merkt dat een van jullie of jullie allebei overspoeld en overweldigd lijken te zijn, dan is het belangrijk om ermee in te stemmen een pauze te nemen van het gesprek. Dit werkt het beste als beide partners akkoord gaan met een signaal dat het tijd is om een ​​pauze te nemen van het gesprek. Dit werkt echt als een preventieve strategie, voordat de zaken escaleren. Een onderzoeksstudie identificeerde een pauze van gemiddeld 20 minuten voor de parasympathische antistresshormonen om op hol geslagen emoties te remmen.
Als jullie het allebei eens zijn over hoe je een pauze moet signaleren, plan dan iets te doen dat je helpt te voorkomen dat je 'noodgedwongen gedachten repeteert', en in je hoofd speelt wat er net is gebeurd. Door aan je partner en het gesprek te denken, blijft de fysiologie gaande. Lees in plaats daarvan, maak een wandeling, mediteer, luister naar de radio of podcast. Doe iets dat je gedachten afleidt van het incident.

Nadat jullie allebei kalm genoeg zijn om een ​​gesprek te voeren, moet je ervoor zorgen dat je elkaar benadert om het opnieuw te proberen. Deze keer zullen de dingen waarschijnlijk beter gaan als de middenhersenen de zaken niet aansturen.

Op een gegeven moment kan het erg nuttig zijn om te bespreken welke triggers mogelijk zijn geduwd. 'Ik vermoed dat mijn sterke reactie iets te maken heeft met het feit dat ik me als kind vaak genegeerd voelde. Ik haat dat gevoel.” Dit is het moment voor de partner om medeleven te tonen, geen oordeel. Een goede reactie zou zijn om de kwetsbaarheid van uw partner te valideren door een trigger te delen. 'Ik kan zien waarom mijn niet reageren op uw vraag echt dat gevoel zou kunnen oproepen.'

Wanneer woede positief is in een relatie

Dit artikel ging over negatieve woede. Glory-onderzoek heeft deze overstromingstoestand geïdentificeerd als een van de voorspellers van het instorten van een relatie wanneer het alomtegenwoordig is en kenmerkend is voor hoe koppels omgaan met woede. Het onderzoek wijst ook op de gezonde en constructieve versies van woede die de nabijheid en intimiteit juist vergroten. Blijf op de hoogte voor 'The Upside of Anger in Relationships.' We weten wat werkt en wat niet werkt bij het omgaan met conflicten.