Η Έρευνα: Σχέσεις μεταξύ της αλληλεπίδρασης γονέα-παιδιού και των συνομιλιών φίλων Μέρος II

Σύμφωνα με το δημοσιευμένο έγγραφο, ο Δρ. Οι Glory, Kahen και Katz σημείωσαν ότι «διαπιστώθηκε κάποια διαφοροποίηση στους ρόλους της μητέρας και του πατέρα στις αναπτυσσόμενες σχέσεις των παιδιών με τους συνομηλίκους. Υπήρξαν τρία σημαντικά ευρήματα σχετικά με αυτή τη διαφοροποίηση. Πρώτον, όταν οι πατέρες ήταν συναισθηματικά ασταθείς, το παιχνίδι των παιδιών με φίλους έτεινε να αποδεσμεύεται και να περιλάμβανε περισσότερες μοναχικές δραστηριότητες. Δεύτερον, η συναισθηματική επικοινωνία της μητέρας σχετιζόταν με τον βαθμό στον οποίο τα παιδιά επέδειξαν θετικό συναίσθημα με τους συνομηλίκους. Τρίτον, η ανατροφή τόσο της μητέρας όσο και του πατέρα σχετίζεται με την ικανότητα των παιδιών να συμμετέχουν σε υψηλότερα επίπεδα δέσμευσης με τους συνομηλίκους.

Επιτρέψτε μας να δώσουμε μια πιο εμπεριστατωμένη εξήγηση για καθένα από αυτά τα ευρήματα:

1) Τα παιδιά που παρέμειναν σε χαμηλό επίπεδο δέσμευσης (μονόλογος) με έναν καλύτερο φίλο είχαν πατέρες που χρησιμοποιούσαν περισσότερο χλευαστικό χιούμορ, είχαν χαμηλή δέσμευση και χρησιμοποιούσαν περισσότερες εντολές από πατέρες παιδιών που ήταν λιγότερο πιθανό να χρησιμοποιήσουν μονόλογο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Τα παιδιά που ασχολούνταν συχνά με θετικό παράλληλο παιχνίδι είχαν πατέρες που ήταν ενθουσιώδεις και στοργικοί!

2) Τα παιδιά που ήταν πιο αρνητικά με έναν συνομήλικο είχαν πατέρες που ήταν πιο παρεμβατικοί και λιγότερο αφοσιωμένοι και μητέρες που χρησιμοποιούσαν περισσότερο χλευαστικό χιούμορ. Τα παιδιά που έδειξαν περισσότερο θετικό συναίσθημα κατά το παιχνίδι με τους συνομηλίκους είχαν μητέρες που χρησιμοποιούσαν λιγότερο χλευαστικό χιούμορ και ήταν λιγότερο παρεμβατικές και επικριτικές.

3) Η συναισθηματική επικοινωνία των μητέρων σχετιζόταν με τον βαθμό στον οποίο τα παιδιά επέδειξαν θετικό συναίσθημα με τους συνομηλίκους: Μητέρες που είχαν χαμηλά χλευαστικά χιούμορ, κριτική και παρεμβατικότητα είχαν παιδιά των οποίων η αλληλεπίδραση με τους συνομηλίκους έτεινε να έχει υψηλότερα επίπεδα γέλιου και χαράς από τις μητέρες που ήταν υψηλότερα σε αυτές τις αρνητικές γονεϊκές συμπεριφορές.

4) Η ανατροφή των παιδιών από τον πατέρα δεν σχετιζόταν με το θετικό συναίσθημα κατά το παιχνίδι με τους συνομηλίκους, αλλά αντίθετα σχετιζόταν με την ενασχόληση των παιδιών με τους συνομηλίκους. Πράγματι, ο βαθμός στον οποίο η ανατροφή των πατέρων περιορίζεται σε θετικές αλληλεπιδράσεις με το παιδί τους φαίνεται να σχετίζεται με την κίνηση των παιδιών τους προς την οικειότητα έναντι της αποδέσμευσης από τους άλλους.

Εάν οι πατέρες είναι πολύ θετικοί και ανταποκρίνονται στα παιδιά τους, τα παιδιά είναι σε θέση να επιτύχουν συνδεδεμένη αλληλεπίδραση μέσω της αυτο-αποκάλυψης (μοιράζονται προσωπικά συναισθήματα και πληροφορίες με άλλους). Ωστόσο, εάν αυτή η θετική επίδραση συνδυάζεται με την τάση να ανταποκρίνονται κριτικά στο παιδί τους, τότε το παιχνίδι των παιδιών τους με τους συνομηλίκους τους τείνει να υποχωρεί προς πιο μοναχικές δραστηριότητες δίπλα-δίπλα.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, μια πιθανή εξήγηση αυτού του φαινομένου είναι ότι οι ασταθείς πατέρες παρέχουν ένα σταθερό υπόβαθρο ισχυρών θετικών και αρνητικών κρίσεων για τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Η επίδειξη έντονης αρνητικότητας στο πλαίσιο της σε μεγάλο βαθμό θετικής αλληλεπίδρασης μπορεί να δείξει στα παιδιά ότι η διαπροσωπική αλληλεπίδραση συνεπάγεται την πιθανότητα ότι το αρνητικό συναίσθημα θα κατευθυνθεί προς αυτά. Δεδομένου του κινδύνου σύγκρουσης κατά τη διάρκεια του συντονισμένου παιχνιδιού, αυτά τα παιδιά μπορεί να γίνουν φοβισμένα και δειλά και να προτιμούν τις μοναχικές δραστηριότητες αντί να συμμετέχουν σε πιο συνδεδεμένες αλληλεπιδράσεις.